در دنیای پایگاه‌داده‌ها، اطمینان از درست بودن داده‌ها و تطابق آن‌ها با قوانین تعیین‌شده یکی از وظایف مهم است. در SQL، مفهوم "چک" یا همان check constraint یکی از ابزارهایی است که می‌توان برای این منظور استفاده کرد. با استفاده از این مفهوم می‌توانیم شرایط خاصی را برای ستون‌های جدول تعریف کنیم که درج یا به‌روزرسانی داده در جدول تنها در صورت تایید این شرایط مجاز باشد.
چک کردن می‌تواند به ما کمک کند تا دیتابیسی یکپارچه‌تر و بدون ناسازگاری داشته باشیم. برای مثال، اگر می‌خواهیم مطمئن شویم که سن کاربر از عدد خاصی بیشتر نباشد یا وضعیت سفارش همیشه مقداری معتبر از قبل تعریف‌شده باشد، می‌توانیم از چک استفاده کنیم.
تعاریف چک به عنوان بخشی از ساختار داده به ما این امکان را می‌دهند تا بدون نیاز به کدنویسی در برنامه‌های خارجی، تنها با استفاده از خود پایگاه‌داده، صحت داده‌ها را به صورت خودکار کنترل کنیم.
برای پیاده‌سازی چک‌ها، نیاز به تعریف آن‌ها در زمان ایجاد جدول یا در حین به‌روزرسانی ساختار جدول دارید. به این ترتیب، پیاده‌سازی محدودیت‌ها و مدیریت آن‌ها در SQL کمی ساده‌تر می‌شود و موجب بهبود کارایی داده‌ها می‌گردد.
چک‌ها می‌توانند انواع مختلفی از عملیات داده را محدود کنند؛ برای مثال، مقادیر قابل پذیرش در حلقه‌ای مشخص، مقایسه مقادیر با یکدیگر و حتی بررسی وجودی یک شناسه.
آموختن نحوه استفاده از چک‌ها و ادغام آن‌ها در سیستم‌های پایگاه‌داده مختلف به تجربه کاری شما در علم داده و مدیریت دیتابیس‌ها عمق می‌دهد و به شما کمک می‌کند تجربه‌ای حرفه‌ای‌تر کسب کنید.
نمونه کد SQL برای Check Constraint
CREATE TABLE Users (
UserID INT NOT NULL,
Age INT CHECK (Age >= 18),
Status VARCHAR(10) CHECK (Status IN ('active', 'inactive'))
);
توضیح خط به خط کد
CREATE TABLE Users ایجاد جدولی به‌نام Users با ستون‌های مرتبط.
UserID INT NOT NULL تعریف ستونی به‌نام UserID که به عنوان کلید اولیه استفاده می‌شود و نباید مقدار خالی داشته باشد.
Age INT CHECK (Age >= 18) تعریف ستونی به‌نام Age که تنها مقادیر بزرگتر یا مساوی 18 را می‌پذیرد.
Status VARCHAR(10) CHECK (Status IN ('active', 'inactive')) تعریف ستونی به‌نام Status با نقشه‌ای از رشته‌ای 10 کاراکتری تنها با مقادیر "active" یا "inactive" مجاز.