در دنیای وب، HTTP یکی از اصلی‌ترین پروتکل‌هایی است که برای انتقال داده بین کلاینت‌ها و سرورها استفاده می‌شود. یکی از مهم‌ترین جنبه‌های HTTP/1.1 مدیریت ارتباطات است. این موضوع در RFC 9112 هم توضیح داده شده است که نسخه به‌روزشده‌ای از استانداردهای HTTP/1.1 می‌باشد.
در HTTP/1.1، مدیریت ارتباطات به گونه‌ای طراحی شده است که کارایی و عملکرد بهتری نسبت به نسخه‌های قبلی داشته باشد. یکی از ویژگی‌های مهم این نسخه، امکان نگهداری ارتباط باز (Connection Keep-Alive) است که به کلاینت اجازه می‌دهد تا چندین درخواست را بدون نیاز به باز و بسته کردن مکرر اتصال، از طریق یک اتصال واحد ارسال کند.
این امکان باعث می‌شود تا بار سرور کاهش یافته و زمان پاسخ‌دهی به درخواست‌ها بهبود یابد، زیرا یک ارتباط TCP به‌طور مکرر باز و بسته نمی‌شود. البته باید دقت داشت که مدیریت صحیح این ارتباط‌ها نیازمند کنترل دقیق منابع شبکه و سرور است.
از دیگر ویژگی‌های مهم HTTP/1.1، قابلیت مدیریت خطاها و انتقال مجدد درخواست‌ها در صورت وقوع مشکلات است. این پروتکل قابلیت تشخیص خطاها و تلاش مجدد برای ارسال داده‌ها به‌طور خودکار را دارد، که این نیز به پایداری و اطمینان ارتباطات کمک می‌کند.
در ادامه به بررسی یک نمونه کد مربوط به تنظیمات Keep-Alive در HTTP می‌پردازیم:
GET / HTTP/1.1
Host: www.example.com
Connection: keep-alive
این نوع درخواست HTTP به سرور اعلام می‌کند که کلاینت تمایل دارد ارتباط را باز نگه دارد تا بتواند درخواست‌های بیشتری را ارسال کند.
خط اول: GET / HTTP/1.1 - این خط نشان‌دهنده نوع درخواست (GET) به URL ریشه (/) با استفاده از HTTP/1.1 است.
خط دوم: Host: www.example.com - نشانی وب‌سایت مقصد را مشخص می‌کند که باید درخواست به آن ارسال شود.
خط سوم: Connection: keep-alive - این خط به سرور اعلام می‌کند که ارتباط پس از دریافت پاسخ همچنان باز بماند.